MAKKUM – Iedere week wordt in het Bolswards Nieuwsblad een vrijwilliger uitgelicht die zich geheel belangeloos inzet voor anderen. Deze week is dat Janneke Post uit Makkum.
,,Als ik te veel praat, moet je het zeggen hoor.” De opmerking is tekenend voor het enthousiasme van Janneke Post over haar vrijwilligerswerk. Post schrijft zogenaamde levensboeken, een initiatief vanuit de Thuiszorg. Het project Levensboeken is vijf jaar geleden in het leven geroepen en heeft inmiddels meer dan honderd boeken opgeleverd. Het is daarbij, in het kort, de bedoeling dat de verteller enerzijds zijn of haar verhaal vertelt en dat de vrijwilliger, Post in dit geval, dat verhaal maakt tot een boek.
De schrijfster uit Makkum is op dit moment bezig met haar zesde exemplaar. Het is voor haar een welkome tijdsbesteding, nadat ze op haar 62e met pensioen ging. ,,Je zoekt op dat moment iets. Ik ben niet iemand van het huishouden”, zegt ze lachend. ,,De verteller van mijn eerste boek gooide letterlijk al zijn foto-albums op tafel. Ik dacht nog: ‘ik weet niet hoe ik dit moet hebben’. Uiteindelijk heb ik een jaar werk gehad van dat boek”, kijkt ze terug.
Post is daarbij perfectionistisch. ,,Zo’n kaft”, wijst ze op één van haar boeken, ,,Die maak ik ook zelf. Ik ben wel creatief, wat dat betreft.” Naast het levensverhaal verrijkt de Makkumer de boeken met stambomen en fotomateriaal. ,,Ik vind het leuk om te doen.”
Het betekent voor de schrijfster een tweewekelijks bezoek aan de verteller en de nodige uren per dag op haar kantoortje in haar huis in Makkum. ,,Je moet je kunnen inleven in de persoon. Dan is het erg interessant”, vertelt Post.
De vertellers kunnen zichzelf opgeven, maar het komt ook voor de ze door een familielid worden aangemeld voor het project. Post: ,,Een mevrouw was opgegeven door haar dochter. Het leek haar aanvankelijk helemaal niks, maar naarmate de gesprekken en resultaten volgden, werd ze steeds enthousiaster.”
De onderwerpen van de boeken zijn nogal uiteenlopend. Zo schreef Post over een mevrouw die in de ‘Jappenkampen’ in Nederlands-Indië had gezeten, maar ook over een Pingjumer die vertelde over zijn schooltijd tijdens de Tweede Wereldoorlog.
,,Het is voor mij ook leerzaam”, zegt de schrijfster. ,,Er gaat veel tijd in zitten, maar het is erg leuk om te doen. Het is dankbaar werk.”
De mooiste opmerking die Post naar eigen zeggen kreeg: ,,Iemand vertelde dat hij het boek zelf had geschreven, terwijl ik er veel aan gedaan had. Dan is het dus echt zijn verhaal geworden. Een mooier compliment kan ik niet krijgen.”
Yme Gietema.
Bron: Bolswards Nieuwsblad
